ท้้องฟ้าสีครามค่อยๆครึ้มเทาความร้อนแรงจากรัศมีของดวงอาทิตย์ยามบ่ายเริ่มลดแสงลงพร้อมๆ กับแสงสุดท้ายของวันที่เริ่มลับหายความวุ่นวายเมื่อตอนกลางวันสงัดลง
ควันไฟจากการหุงข้าวลอยคลุ้งขึ้นสู่ท้องฟ้าแทนที่ ชีวิตเด็กหอเกษตรมิแตกต่างกับชีวิตชาวชนบทที่ห่างไกลตัวเมืองไกลปีนเที่ยง เฉกเช่นเดียวกัน พี่ ๆ สาระวนกับการทำกับข้าวให้น้องใหม่ที่ยุ่งกับการตระเตรียมตัวเพื่อรับกับวันใหม่วันเปิดเทรอมวันแรก วันใหม่ทุกสิ่งใหม่ ชีวิตใหม่ เสื้อสีขาวกลีบเสื้อแทบจะบาดมือ รองเท้าสี่ดำสนิท เช่นเดียวกับถุงเท้า ที่น่าภูมิใจที่สุดคือจะเป็นวันแรกที่ได้สวมกางเกงขายาวไปโรงเรียน (รอมาน้านนานแล้ว)
ยามค่ำที่ หอนนางเมิน ไม่น่าเรียกว่าหอแต่กลัวจะไม่อินเทรน การตั้งชื่อหอก็เป็นไปตามแบบประชาธิปไตยให้ทุกคนมีสิทธิ์ออกแบบชื่อหอคนละชื่อมาประกวดกัน นางเมินมีพี่ใหญ่เช่นเดียวกัน พี่เสรี(รุ่น 5) ประสงค์ ใจแซ่ ไอ้เถียร(เสถียร ไชยชมภู)และควายเฒ่า เราทั้งหมดจบมาจากที่เดียวกันและสามหน่อน้องใหม่หัวใจหว้าเหว่รุ่นเดียวกัน เป็นกระท่อมเล็ก ๆสับฟากทั้งหลังห้องโล่งปูเสื่อนอนที่นอนที่กินที่เดียวกันกั้นด้วยฟากอีกหน่อยไว้ทำกับข้าว นางเมินตั้งอยู่ปากซอยสี่ บางคนเรียกบ้านป้าลาว ป้าลาวที่รับจ้างทำผมเดลิเวอรี่ ยังมีพี่รุ่น 5 ที่พักอยู่บนบ้านป้านางคือพี่ ชา(ว้อง) พี่เล็ก พี่เสถียร เป็นที่ปรึกษาหอพัก ประสงค์เสนอชื่อหอก่อน " หอสามัคคี "มันบอกว่ามาจากที่เดียวกันต้องสามัคคี (น่าน..หาที่โดน..เสียแล้ว..) ไอ้เถียรขอแจมบ้าง"หอนางชม" ค่อยดูดีแต่ไม่เวิร์คพี่เสรีกล่าวเพราะไม่ใช่หอหญิง (เออ..เห็นด้วย) หี่หันมาทางเราแล้วนายว่าไง ผมไม่ลังเลตอบพี่ "แล้วแต่พี่ครับ" (เริ่มฉายแวว..อ่อนน้อม) งั้นพี่ภูมิใจเสนอพี่เสรียืดอกกระชุ่นเสียงห้าว " หอนางเมิน " ใครไม่เห็นด้วย(เสียงชักเข้ม) ครั้บ แทบจะพร้อมกันทั้งสามหน่อ ก้อจะขัดไปทำกะปิิทำไมเอ้อก้อเค้าเป็นพี่นะ อันที่จริงก็เหมาะสมดีกับหน้าตาเรา ๆ ทั้งสี่คนดี
จากหอนางเมินไม่ห่างจากวิทลัยเท่าใดนักตรงจากซอยสี่เล็กน้อยมีสี่แยกเลี้ยวซ้ายผ่านหอนาคินทร์ หนุ่มโหด เลี้ยวขาว รร.คริสเตียนฯ ตรงไปผ่านบ้านลุงหมวกผู้ใจดี หากเดินทางซ้ายจะเข้าสู่ประตูหน้าวิทลัยโดยผ่านสี่แยกนมโต ถ้าไปทางตรงจะไปเข้าวิทลัยที่อุตุ วิทลัยมีเส้นทางเข้าทุกทิศ ทางเมืองงิมใช้เส้นทางหลัง รร.ฟาร์มจะเข้าทางดรงยิมพละ เส้นทางหน้า รร.ฟาร์มสู่สี่แยกนมโต เส้นทางถนนหลักทางโดยสารรถยนต์จะต้องเข้าซอยสองที่สี่แยกปากหมา ผ่านสี่แยกนมโต ด้านหลังวิทลัยมาทางบ้านปางลาวเข้าที่สุดกู่ แล้วแต่จะเลือกใช้ตามสะดวก ตามเหตุการณ์
ทุกเส้นทางล้วนสุ่จุดหมายปลายทางเดียวกัน แต่จุดหมายที่ทุกคนไม่อยากให้ถึงปลายทางเดียวกันก็คือ " ศาลาคนเศร้า " เศร้าจริง ๆ เศร้าจนขนลุก แม่กกท่านใดที่กำลังเศร้าอยากหายเศร้าเชิญที่ศาลานี้นะครับ..จะหายเศร้าเป็นปลิดทิ้ง........
.......................ควายเฒ่า...............
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น